Πάτρα: «Χάτσικο» περιμένει υπομονετικά το νεκρό αφεντικό του.

Οι αληθινοί φίλοι μας, τα ζώα. Ένας σκύλος στην Πάτρα περιμένει υπομονετικά το νεκρό αφεντικό του.

Σύμφωνα με την gnomi.gr, μέσα στο κρύο, ακόμη και στη βροχή ο «Χάτσικο» της Πάτρας δεν αποχωρίζεται το σημείο που ζούσε μαζί με το αφεντικό του μέχρι που ο άνθρωπος που τον φρόντιζε έφυγε από τη ζωή.

Πρόκειται για το τετράποδο του αλλοδαπού ο οποίος πριν από περίπου δύο μήνες βρέθηκε νεκρός μέσα στο σπίτι του, στην Αγίου Ανδρέου και Καρόλου.

Ο σκυλάκος εξακολουθεί να περιμένει… υπομονετικά το νεκρό αφεντικό του.

Οι κάτοικοι της περιοχής που έχουν συγκινηθεί από την αφοσίωση του τετράποδου τον ταΐζουν, ενώ αν και έγινε προσπάθεια από φιλόζωους να απομακρυνθεί από σημείο για να βρεθεί ένα σπίτι να τον φιλοξενήσει εκείνος πάντα το σκάει και επιστρέφει στην θέση του.

Η ιστορία του Χάτσικο έγινε ταινία με πρωταγωνιστή τον Ρίτσαρντ Γκιρ.

Στο Τόκιο της Ιαπωνίας, στην έξοδο του σταθμού Σιμπούγια, υπάρχει ένα επιβλητικό μπρούτζινο άγαλμα του «πιστού σκύλου» που στην Ιαπωνία τιμάται ως εθνικός ήρωας. Το όνομά του ήταν Χάτσικο, που στα ιαπωνικά σημαίνει «όγδοος ευοίωνος πρίγκιπας», δηλαδή αυτός που φέρνει τύχη.

Γνωρίσαμε τον Χάτσικο, μέσα από την ομώνυμη ταινία, με πρωταγωνιστή τον Ρίτσαρντ Γκιρ, η οποία συγκίνησε όσους την είδαν. Μια καταπληκτική ταινία βασισμένη στην πραγματική ιστορία ενός ανθρώπου και ενός σκύλου ράτσας Ακίτα, που θεωρείται ο πιο πιστός φίλος του ανθρώπου.

Η ιστορία

Τον Ιανουάριο 1924, ο Χιντεσάμπουρο Ουένο, καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Τόκιο, υιοθετεί ένα λευκό κουτάβι Ακίτα ηλικίας δύο περίπου μηνών το οποίο ονομάζει Χάτσικο (σημαίνει κυριολεκτικά: ο όγδοος ευοίωνος πρίγκηπας).

Ο καθηγητής ζούσε μοναχικά στα περίχωρα του Τόκιο και μεγάλωσε τον Χάτσικο σαν πραγματικό φίλο και σύντροφο. Ήταν πραγματικά αχώριστοι και καθημερινά περπατούσαν μαζί μέχρι τον σιδηροδρομικό σταθμό της Σιμπούγια, όπου ο καθηγητής έπαιρνε το τρένο για να πάει στο πανεπιστήμιο.

Ο Χάτσικο πήγαινε κατόπιν σπίτι αλλά το απόγευμα ξαναγύριζε στον σταθμό, όπου περίμενε την επιστροφή του κυρίου του. Τον Μάιο του 1925 ο Χάτσικο συνόδευσε όπως πάντα τον καθηγητή στον σταθμό του τρένου και γύρισε σπίτι. Ο καθηγητής όμως δεν εμφανίστηκε ποτέ ξανά στον σταθμό διότι κατά την διάρκεια μιας διάλεξης στο πανεπιστήμιο πέθανε από εγκεφαλική αιμορραγία. Ο Χάτσικο ξαναγύρισε στον σταθμό, περιμένοντας στο ίδιο σημείο τον κύριό του κάθε μέρα, για το υπόλοιπο της ζωής του.

Στις 8 Μαρτίου 1935, περαστικοί βρήκαν τον Χάτσικο πεθαμένο σε ένα δρομάκι κοντά στον σταθμό της Σιμπούγια. Όταν το νέο του θανάτου του έγινε γνωστό, ο σταθμός και το άγαλμά του κυριολεκτικά κατακλύστηκαν από κόσμο και λουλούδια.

Τα αίτια του θανάτου του έγιναν αφορμή για πολλές συζητήσεις και διαδόσεις. Αρχικά, είχαν βρει στο στομάχι του τέσσερα γιακιτόρι (σουβλάκια ιαπωνικού τύπου) αλλά απέκλεισαν την πιθανότητα θανάτου του από αυτά, αφού δεν βρήκαν αποδείξεις πως τα ξύλινα σουβλάκια έβλαψαν το στομάχι του.

Ακόμη, ανακάλυψαν πως ο Χάτσικο είχε φιλαρίαση, μία ασθένεια που προκαλείται από παράσιτα αν ο σκύλος δεν λαμβάνει προληπτική αντιπαρασιτική αγωγή. Μόλις τον Μάρτιο του 2011, επιστήμονες ανακάλυψαν πως ο κύριος λόγος θανάτου του ήταν ο καρκίνος ο οποίος ήταν σε προχωρημένο (τελικό) στάδιο και είχε εξαπλωθεί από τους πνεύμονες μέχρι την καρδιά του.

Τα όργανα του Χάτσικο διατηρούνται στη φορμόλη στο ερευνητικό κέντρο του Πανεπιστημίου του Τόκιο δίπλα σε μία προτομή του ιδιοκτήτη του.