
Η δική μου δημοκρατία κινδυνεύει όταν παιδιά λιποθυμάνε από την πείνα και χέρια υψώνονται στα συσσίτια για μια σακούλα φαΐ.
Η δική μου δημοκρατία κινδυνεύει όταν βουλευτές, πολιτικοί παράγοντες λένε πως θα μπούνε στην ΕΡΤ με τα τανκς, κι όταν εύχονται πνιγμούς για να μη φτάσουν, μη γεμίσει η Ελλάδα από πρόσφυγες.
Η δική μου δημοκρατία κινδυνεύει από σπίτια που βγαίνουν σε πλειστηριασμούς και δάνεια τραπέζης που δεν μπορούν να εξοφληθούν.
Η δική μου δημοκρατία κινδυνεύει με τα δακρυγόνα που ρίχνονται σε εξαντλημένους λαούς και παιδιά που πάνε στο σχολείο νηστικά. Κινδυνεύει από φράγματα που μπαίνουν στις θάλασσες να μη φτάσουν της γης οι κυνηγημένοι.
Η δική μου δημοκρατία κινδυνεύει από αφίσες κολλημένες στο μετρό που μιλούν για τη μη αυτοδιάθεση του σώματός μου.
Η δική μου δημοκρατία κινδυνεύει από τα ξύλινα ρόπαλα που κυνηγούν την προσφυγιά. Από τα σπίτια που φέγγουν με κεριά.
Η δική μου δημοκρατία κινδυνεύει όταν γερόντια καίγονται στα σπίτια τους από μαγκάλια, όταν φάρμακα για τους καρκίνους είναι στην αναμονή.
Η δική μου δημοκρατία κινδύνευσε όταν πνίγηκε ο Αΰλάν. Ποτέ δεν ένιωσα να απειλείται με το σύνθημα στον τοίχο. Εξάλλου στην πραγματικότητα. Ήταν μια λέξη μοναχά «Ελευθερία» κι έπειτα είπαν πως την έγραψαν παιδιά…
Leave a Reply