Οι άνθρωποι είναι πιθανό να ακολουθήσουν τις διαταγές που έδωσε μια μορφή εξουσίας, ακόμη και στον υπέρτατο βαθμό της δολοφονίας ενός αθώου ανθρώπου.
Οι απόστρατοι αστυνομικοί δείχνουν το Υπουργείο και την ηγεσία της ΕΛΑΣ ως υπεύθυνους για τον ρατσισμό και την βία της αστυνομίας
Η Κίνηση Αποστράτων Αστυνομικών καταδικάζει το τελευταίο κρούσμα αστυνομικής βίας και συγκεκριμένα το άνανδρο, ρατσιστικό και επαίσχυντο χτύπημα στον 11χρονο Ρομά από αστυνομικό υπάλληλο.
Αναφέρουν χαρακτηριστικά:
«Ο αστυνομικός της ομάδας ΔΙΑΣ που χαστούκισε τον 11χρονο Ρομά δεν είναι ο μοναδικός υπαίτιος για την επαίσχυντη και καταδικαστέα πράξη του. Συνυπεύθυνοι είναι ο αρμόδιος υπουργός και η ηγεσία της αστυνομίας. Αυτοί με τους λόγους και τα έργα τους , ‘’ντοπάρουν’’ τους αστυνομικούς σε απαράδεκτες και παράνομες συμπεριφορές και υποθάλπτουν τη γενικευμένη καταστολή ενάντια στο λαό. Σε ένα αστυνομικό σώμα που καλλιεργούνται ρατσιστικές συμπεριφορές ενάντια στους ρομά, στους μετανάστες και τους πρόσφυγες και γενικότερα τις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες, το […]»
Ακολουθεί ένα ενδιαφέρον πείραμα που εξηγεί την όλη συμπεριφορά των αστυνομικών υπαλλήλων, δικαιολογεί απόλυτα τις ευθύνες που αποδίδει η Κίνηση Αποστράτων Αστυνομικών και επιβεβαιώνει ότι οι αστυνομικοί λειτουργούν με εντολές των προϊσταμένων τους.
Το Πείραμα του Μίλγκραμ
Οι άνθρωποι είναι πιθανό να ακολουθήσουν τις διαταγές που έδωσε μια μορφή εξουσίας, ακόμη και στον υπέρτατο βαθμό της δολοφονίας ενός αθώου ανθρώπου.
Η υπακοή στην εξουσία είναι ριζωμένη σε όλους μας από τον τρόπο με τον οποίο έχουμε μεγαλώσει: «Να τηρείτε ότι σας υποδεικνύουν οι γονείς, οι δάσκαλοι, οι έχοντες εξουσία, κλπ»
Το Πείραμα
Ένα από τα πιο διάσημα πειράματα μελέτης της υπακοής στην ψυχολογία διεξήχθη από τον Stanley Milgram (1963) . Ο Stanley Milgram, ψυχολόγος στο Πανεπιστήμιο του Yale, επικεντρώθηκε στο πείραμα του, στη σύγκρουση μεταξύ υπακοής στην εξουσία και της ατομικής συνείδησης.
Ο ερευνητής ήθελε να διερευνήσει τις αιτιολογήσεις που προέβαλαν οι δεσμοφύλακες των Στρατοπέδων Συγκέντρωσης της Ναζιστικής Γερμανίας κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, στην Δίκη της Νυρεμβέργης, ότι η υπακοή τους βασιζόταν αποκλειστικά στην εφαρμογή των διαταγών των ανωτέρων τους.
Τα πειράματα ξεκίνησαν τον Ιούλιο του 1961, ένα χρόνο μετά τη δίκη του Άντολφ Άιχμαν (Adolf Eichmann) στην Ιερουσαλήμ. Ο Μίλγκραμ επινόησε το πείραμα για να απαντήσει στο ερώτημα “Θα μπορούσε να συμβαίνει ότι ο Άιχμαν και οι συνεργοί του στο Ολοκαύτωμα «απλώς εκτελούσαν διαταγές»;
Ο Milgram επέλεξε τους συμμετέχοντες στο πείραμα από άρρενες που παρουσιάστηκαν ως εθελοντές, «σε μια μελέτη στο Πανεπιστήμιο του Yale». Η διαδικασία ήταν ότι οι συμμετέχοντες, θα χωρίζονταν σε ζεύγη, όπου μετά από κλήρωση κάποιος θα έπαιζε τον ρόλο του «μαθητή» και ο άλλος του «δασκάλου». Η κλήρωση βέβαια ήταν ψευδεπίγραφη, ώστε ο εθελοντής να ήταν πάντα ο “δάσκαλος” και ο “μαθητής” να ήταν συνεργάτης του Μίλγκραμ (προσποιούμενος ότι ήταν και αυτός εθελοντής).
Ο “μαθητής” (μέλος της ομάδας που ονομάζεται Mr. Wallace) κλεινόταν σε ένα δωμάτιο και του εφάρμοζαν ηλεκτρόδια που συνδέονταν με τα χέρια του. Ο “δάσκαλος” και ο ερευνητής ήταν σε ένα διπλανό δωμάτιο που υπήρχε μια ηλεκτρική γεννήτρια και μια σειρά από διακόπτες από 15 Volt (Ελαφρύ Shock) σε 375 Volt (Κίνδυνος: Σοβαρό Shock) έως 450 Volt (ΘΑΝΑΤΟΣ).
Στόχος:
Ο Milgram (1963) εστίασε στην έρευνα του στο πόσο μακριά θα μπορούσαν να πάνε οι άνθρωποι που υπακούν σε διαταγές εάν οι ενέργειες τους βλάπτουν κάποιον άλλον άνθρωπο. Ο Stanley Milgram ενδιαφέρθηκε ιδιαίτερα για το πόσο εύκολα οι απλοί άνθρωποι θα μπορούσαν να επηρεαστούν ώστε να διαπράττουν φρικαλεότητες, όπως για παράδειγμα, οι Γερμανοί στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Διαδικασία:
Οι συμμετέχοντες “δάσκαλοι” ήταν 40 άνδρες, ηλικίας μεταξύ 20 και 50, των οποίων η εργασιακή κατάσταση ποίκιλε από ανειδίκευτους εργάτες έως υψηλό επαγγελματικό επίπεδο. Υπήρχε επίσης ένας “πειραματιστής” ντυμένος με μια λευκή φόρμα, που υποδύετο κάποιος ηθοποιός (όχι ο ίδιος ο Milgram).
Ο “μαθητής” (Mr. Wallace) ήταν δεμένος σε μια καρέκλα σε άλλο δωμάτιο και είχε επάνω του ηλεκτρόδια. Στον “μαθητή” ζητήθηκε να μάθει κάποια ζευγάρια λέξεων και ο “δάσκαλος” ονομάτιζε την πρώτη λέξη του ζεύγους, ζητώντας την αντιστοιχία από μια λίστα με τέσσερις πιθανές επιλογές.
Ο “δάσκαλος” είχε την υποχρέωση να εφαρμόσει ένα ηλεκτρικό σοκ κάθε φορά που ο μαθητής έκανε ένα λάθος, αυξάνοντας το επίπεδο του σοκ κάθε φορά. Υπήρχαν 30 διακόπτες στη γεννήτρια από 15 Volt (ελαφρύ σοκ) έως 450 Volt (ΘΑΝΑΤΟΣ).
Ο “μαθητής” έδινε κυρίως λανθασμένες απαντήσεις και για κάθε μια από αυτές ο δάσκαλος του εφάρμοζε ένα ηλεκτρικό σοκ. Όταν ο “δάσκαλος” δίσταζε να συνεχίσει και στρεφόταν προς τον πειραματιστή για καθοδήγηση, του εδίδετο κάποια εντολή μέσα από ένα πρότυπο εντολών:
Εντολή 1 : παρακαλώ να συνεχίσετε.
Εντολή 2: το πείραμα απαιτεί να συνεχίσετε.
Εντολή 3 : Είναι απολύτως απαραίτητο να συνεχίσετε.
Εντολή 4 : δεν έχετε καμία άλλη επιλογή από το να συνεχίσετε.
Αποτελέσματα :
Το 65% (τα δύο τρίτα) των συμμετεχόντων, συνέχισε στο υψηλότερο επίπεδο των 450 Volt. Όλοι οι συμμετέχοντες συνέχισαν έως τα 300 Volt.
Ο Milgram έκανε περισσότερα από ένα πείραμα – συνολικά 18 παραλλαγές της μελέτης του. Το μόνο που έκανε ήταν να μεταβάλει την κατάσταση/συνθήκες, για να δει πώς αυτό θα επηρέαζε την υπακοή.
Συμπέρασμα :
Οι άνθρωποι είναι πιθανό να ακολουθήσουν τις διαταγές που έδωσε μια μορφή εξουσίας, ακόμη και στον υπέρτατο βαθμό της δολοφονίας ενός αθώου ανθρώπου.
Η υπακοή στην εξουσία είναι ριζωμένη σε όλους μας από τον τρόπο με τον οποίο έχουμε μεγαλώσει: «Να τηρείτε ότι σας υποδεικνύουν οι γονείς, οι δάσκαλοι, οι έχοντες εξουσία, κλπ».
Παράγοντες που επηρεάζουν την υπακοή
Το πείραμα του Μίλγκραμ πραγματοποιήθηκε πολλές φορές με παραλλαγές στην βασική διαδικασία και κατέληξε στον προσδιορισμό των παραγόντων που επηρεάζουν την υπακοή:
Τοποθεσία
Οι εντολές δόθηκαν σε ένα πλαίσιο κύρους (Yale University) – όταν η μελέτη του Μίλγκραμ διεξήχθη σε υποβαθμισμένες συνθήκες (κάποιο γραφείο στην πόλη), τα επίπεδα υπακοής μειώθηκαν. Αυτό υποδηλώνει ότι το κύρος του εντέλλοντος είναι σημαντική παράμετρος για την υπακοή.
Προσωπική ευθύνη
Όταν υπάρχει μειωμένο επίπεδο προσωπικής ευθύνης, η υπακοή αυξάνεται.
Όταν οι συμμετέχοντες μπορούσαν να ζητήσουν βοήθεια για να συνεχίσουν, δεν δίστασαν να ανεβάσουν και τον τελικό διακόπτη των 450 volts
Νομιμοποίηση των Αρχών
Οι άνθρωποι τείνουν να υπακούν σε μορφές κύρους έχοντες εξουσία.
Η νόμιμη εξουσία και η υπακοή της σε αυτήν έχει ήδη προσδιοριστεί από τον τρόπο που ανατράφηκε το υποκείμενο (πχ οικογένεια, σχολείο, επάγγελμα, στρατός κλπ).
Κατάσταση των Αρχών
Ο “πειραματιστής” που συμμετείχε, φορούσε άσπρη φόρμα (ποδιά), γεγονός που του προσέδιδε υψηλό κύρος.
Υποστήριξη
Αν το υποκείμενο έχει υποστήριξη από φίλο ή άλλον δικό του άνθρωπο, η υπακοή μειώνεται.
Επίσης, η παρουσία άλλων, που θα αμφισβητήσουν τις εντολές ή το κύρος του εντελλόμενου, μειώνει την υπακοή. Αυτό εμφανίστηκε ως φαινόμενο, σε παραλλαγή του πειράματος, όταν μελετήθηκε “πείραμα ανυπακοής”.
Εγγύτητα του προσώπου ή Αρχής κύρους
Είναι ευκολότερο να υπάρξει ανυπακοή, αν υπάρχει κάποια απόσταση από το πρόσωπο κύρους που εντέλλεται. Όταν για παράδειγμα οι εντολές εδίδοντο τηλεφωνικά, η υπακοή μειώθηκε κατά 20.5%.
Αντίθετα, όταν υπάρχει στενή εγγύτητα με το πρόσωπο κύρους, η υπακοή αυξάνεται δραματικά.
Πριν ξεκινήσει το πείραμα του ο Μίλγκραμ είχε κάνει μια «δημοσκόπηση» ανάμεσα στους ψυχιάτρους και στους ψυχολόγους, ρωτώντας ‘τους τι ποσοστό των εθελοντών θα έφτανε ως τον τελευταίο μοχλό. Σχεδόν όλοι απάντησαν ότι κανείς δε θα έφτανε ως τον τελευταίο μοχλό, πέρα ίσως από κάποια άτομα με κρυπτοσαδιστικές τάσεις, καθαρά παθολογικές.
Δυστυχώς έκαναν λάθος. Μόλις το 5% των «δασκάλων» αρνήθηκαν εξ’ αρχής να συμμετάσχουν σε ένα τέτοιο πείραμα και αποχώρησαν – συνήθως βρίζοντας τον πειραματιστή. Το υπόλοιπο 95% προχώρησε πολύ το πείραμα, πάνω από τα 150 βολτ. Και το 65%… Έφτασε μέχρι τον τελευταίο μοχλό, τα πιθανότατα θανατηφόρα 450 βολτ!
Μεθοδολογικά Ζητήματα
Οι μελέτες του Μίλγκραμ διεξήχθησαν σε συνθήκες εργαστηρίου και πρέπει να αναρωτηθούμε αν αυτό μας λέει κάτι για τις καταστάσεις της πραγματικής ζωής. Εμείς υπακούμε σε μια σειρά εντολών, σε πραγματικές συνθήκες ζωής, που είναι πολύ πιο διαφορετικές από ότι οι οδηγίες για εφαρμογή ηλεκτροσόκ σε ανύποπτους ανθρώπους και θα ήταν ενδιαφέρον να δούμε ποιοι παράγοντες λειτουργούν στην καθημερινή υπακοή. Το πείραμα του Milgram θα είναι πιο κατάλληλο για την διερεύνηση του τι συμβαίνει σε ένα στρατιωτικό πλαίσιο.
Οι συμμετέχοντες στη μελέτη του Μίλγκραμ ήταν όλοι άνδρες. Δεν είναι γνωστό ποια θα ήταν τα ευρήματα για τις γυναίκες.
Στη μελέτη του Μίλγκραμ οι συμμετέχοντες ήταν μια αμφιλεγόμενη επιλογή δείγματος. Οι συμμετέχοντες ανταποκρίθηκαν σε μια πρόσκληση μέσω εφημερίδων. Μπορεί λοιπόν να έχουν μια τυπική “προσωπικότητα εθελοντή” – δεν έχουν όλοι οι αναγνώστες εφημερίδων αυτό το είδος της προσωπικότητας. Τέλος, είναι πιθανόν, όλοι να είχαν οικονομικά προβλήματα, ώστε να ήταν πρόθυμοι να συμμετέχουν για μερικές ώρες σε ένα πείραμα, για ένα συγκεκριμένο χρηματικό ποσό.
Ηθικά Ζητήματα
Οι συμμετέχοντες πραγματικά πίστευαν ότι οι “μαθητές” ήταν πραγματικά πρόσωπα και επίσης εθελοντές και δεν γνώριζαν ότι ήταν μέλη της ερευνητικής ομάδας του Milgram.
Προστασία των συμμετεχόντων – Οι συμμετέχοντες εκτέθηκαν σε εξαιρετικά στρεσογόνες καταστάσεις που θα μπορούσαν να προκαλέσουν ψυχολογική βλάβη.
Ωστόσο, ο Milgram παρακολούθησε κλινικά τους συμμετέχοντες μετά το πείραμα και για ένα χρονικό διάστημα ώστε να διασφαλιστεί ότι δεν διαταράχθηκε η ψυχική τους υγεία.
Τα υποκείμενα του πειράματος του Μίλγκραμ, οι εθελοντές φοιτητές, μάθαιναν από εκείνον ποιος ήταν ο στόχος του πειράματος. Μάθαιναν ότι ο «μαθητευόμενος» ήταν ηθοποιός και ότι δεν είχε ποτέ υποστεί ηλεκτροσόκ. Ο Μίλγκραμ το έκανε αυτό για να τους ανακουφίσει, αλλά πέτυχε το ακριβώς αντίθετο. Αυτοί οι άνθρωποι, ειδικά το 65% που είχε φτάσει ως τον τελευταίο μοχλό, πέρασαν την υπόλοιπη ζωή τους κυνηγημένοι από τις Ερινύες της πράξης τους. Γιατί συνειδητοποίησαν ότι δεν ήταν τόσο αθώοι και τόσο «καλοί» όσο ήθελαν να πιστεύουν για τον εαυτό τους.
Leave a Reply